nie móc ustać

См. также в других словарях:

• ustać — I dk, ustanę, ustaniesz, ustanie, ustań, ustał ustawać ndk IX, ustaję, ustajesz, ustaćwaj, ustaćwał 1. «przestać trwać, zakończyć się, urwać się, przeminąć» Ulewa, wiatr, śnieg ustaje. Stukanie do drzwi nie ustawało. Krwawienie ustało.… …   Słownik języka polskiego

• walić — ndk VIa, walićlę, walićlisz, wal, walićlił, walićlony walnąć dk Va, walićnę, walićniesz, walićnij, walićnął, walićnęła, walićnęli, walićnięty, walićnąwszy 1. tylko ndk «powodować rozpadanie się, upadek czegoś; burzyć, rozwalać, przewracać coś»… …   Słownik języka polskiego

• chwiać — ndk Xb, chwieję, chwiejesz, chwiej, chwiaćał, chwiaćali a. chwieli «poruszać, pochylać w różne strony; kołysać» Wiatr chwiał koronami drzew. chwiać się 1. «być chwianym, poruszanym w różne strony; pochylać się, uginać się, kołysać się» Płomień… …   Słownik języka polskiego

• słaniać się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, słaniać sięam się, słaniać sięa się, słaniać sięają się {{/stl 8}}{{stl 7}} nie móc ustać na nogach: chwiać się, iść chwiejnym krokiem : {{/stl 7}}{{stl 10}}Słaniać się z wycieńczenia, z głodu. Po całym dniu… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• utrzymać — dk I, utrzymaćam, utrzymaćasz, utrzymaćają, utrzymaćaj, utrzymaćał, utrzymaćany utrzymywać ndk VIIIa, utrzymaćmuję, utrzymaćmujesz, utrzymaćmuj, utrzymaćywał, utrzymaćywany 1. «trzymając nie wypuścić, nie dać wypaść (np. z rąk); trzymając… …   Słownik języka polskiego

• rozżarzyć — Siedzieć, stać itp. jak na rozżarzonych węglach «chcieć jak najszybciej wstać, odejść, nie móc usiedzieć, ustać na miejscu, oczekując na coś niecierpliwie lub śpiesząc się»: Podczas gdy robotnicy snuli fantastyczne domysły, czterech bohaterów… …   Słownik frazeologiczny

• rozżarzyć — dk VIb, rozżarzyćrzę, rozżarzyćrzysz, rozżarzyćżarz, rozżarzyćrzył, rozżarzyćrzony rozżarzać ndk I, rozżarzyćam, rozżarzyćasz, rozżarzyćają, rozżarzyćaj, rozżarzyćał, rozżarzyćany «spowodować, wywołać żarzenie; rozgrzać bardzo silnie»… …   Słownik języka polskiego

• wiercić — ndk VIa, wiercićcę, wiercićcisz, wierć, wiercićcił, wiercićcony 1. «świdrując, drążąc robić w czymś otwór; świdrować, borować» Wiercić otwory w ścianie, w desce. ◊ pot. Wiercić komuś dziurę w brzuchu «nudzić nieustannie nalegając na kogoś, aby… …   Słownik języka polskiego

• wygasnąć — dk Vc, wygasnąćgaśnie, wygasnąćgasł, wygasnąćsłszy wygasać ndk I, wygasnąćsa, wygasnąćają, wygasnąćał 1. «przestać się palić, płonąć, świecić» Ogień wygasał na kominku. Wygasłe hałdy, zgliszcza. ∆ Wygasły wulkan, krater «wulkan, krater nieczynny …   Słownik języka polskiego